Εδώ και έναν χρόνο η κάθε μου μέρα ξεκινάει ως εξής: 'Εχω περάσει τη νύχτα άγρυπνη, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Στην πραγματικότητα έχω καταφέρει να κοιμηθώ μερικά διαστήματα των 2 ωρών, με μεγάλα διαλείμματα, στα οποία αδυνατώ να αποκοιμηθώ. 'Οταν πια έχει περάσει η νύχτα, και αρχίζει να ξημερώνει, νιώθω εξαντλημένη, με μάτια βαριά.
Θα ήθελα τόσο πολύ να είχα καταφέρει να κοιμηθώ, και τώρα, με το πρωινό φως της μέρας, να ξεκινούσα τις υποχρεώσεις μου ξεκούραστη. Αλλά σηκώνομαι από το κρεβάτι με μία κούραση αφόρητη, και υποδύομαι σε όλους πως έχω κοιμηθεί όταν ρωτάνε: ''Πώς κοιμήθηκες"; "Πώς ξημέρωσες";Η δική μου προσωπική ιστορία με την Nαρκοληψία
Τις σκέψεις μου βασανίζει το πόσο παραγωγική θα καταφέρω να είμαι και σήμερα και πόσο γρήγορα θα έρθει η ανάγκη για να κοιμηθώ πάλι.Θα είναι στις 12; Ἡ στη 1 ; Θα είμαι στο μετρό, ή μήπως θα τρώω έξω με φίλους; Μήπως καλύτερα να μείνω σπίτι, για να μην με πετύχει ο ύπνος σε κανένα περίεργο μέρος;Εκείνος ο ύπνος που δεν με ξεκουράζει, αλλά έρχεται μόνο ως ακατανίκητη ανάγκη, και μου δίνει ενέργεια ίσα ίσα για να συνεχίσω λίγες ώρες ακόμα.
Το υπέροχο διάλειμμα του νυχτερινού ύπνου, που ξεχωρίζει την προηγούμενη μέρα από την επὀμενη, που σε βοηθά να ανακτήσεις την ενέργειά σου μετά από μία δύσκολη μέρα, έχει χαθεί από τη ζωή μου πια. "¨Το πρωινό ξύπνημα και την αίσθηση της ξεκούρασης που το συνοδεύει φοβάμαι ότι δεν θα το απολαύσω ποτέ ξανά".
Ναταλία
Αφηγούμενη την ιστορία μου εύχομαι και ο υπόλοιπος κόσμος να κατανοήσει καλύτερα αυτήν τη σπάνια και ακόμη σχετικά άγνωστη πάθηση.
Είμαι ἡ Χριστίνα, 28 ετών, και εἰμαι μια παντρεμένη εργαζόμενη μητέρα. Πάντα είχα μια ἐντονη σχέση με τον ύπνο - σχέση αγάπης και μίσους. Κοιμόμουν πάρα πολύ εύκολα, και ειδικά σε αυτοκίνητα, λεωφορεία, ακόμα και στο σχολείο. Ὀλοι καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά το δικαιολογούσαν, λέγοντας ότι είμαι λίγο τεμπέλα και πως ήταν θέμα χαρακτήρα.
Ἐνιωθα κάποιες φορές το μυαλό μου σαν να υπολειτουργούσε και πως κουραζόμουν πάρα πολύ εύκολα. Ἐβλεπα πολύ έντονα όνειρα, και μερικές φορές έβλεπα διάφορα στο δωμάτιο όταν ξυπνούσα... αλλά έφταιγε η ζωηρή μου φαντασία. Μετά το Λύκειο, άρχισα να κοιμάμαι παντού. Σε λεωφορεία, κλαμπ, ακόμα και στο ταμείο την ώρα της δουλειάς.
Όταν στενοχωριόμουν πολύ, ένιωθα τα πόδια μου να κόβονται και έχανα τις δυνάμεις μου για μερικά λεπτά. Είχε έρθει ἡ ώρα να το ψάξω... και πράγματι, μετά από πολλές εξετάσεις και σχεδόν μία δεκαετία ψαξίματος, καταλήξαμε πως έχω Ναρκοληψία με καταπληξία
Τον τελευταίο χρόνο, μετά από να τραυματικό γεγονός, ἡ κατάσταση άρχισε να γίνεται αφόρητη.Ἠμουν πάντα κουρασμένη, και κάποιες φορές σε σημείο να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ο ύπνος ποτέ δεν ήταν αρκετός, ενώ σε έντονα συναισθήματα έχανα τις δυνάμεις μου, με αποτέλεσμα να πέφτω κάτω.
Προσπαθώ να έχω σταθερό πρόγραμμα ύπνου, σταθερή διατροφή, να γυμνάζομαι, να έχω δίπλα μου άτομα που με καταλαβαίνουν και με αγαπούν για αυτό που είμαι, και ας κοιμάμαι "όρθια" πού και πού!
Αφηγούμενη την ιστορία μου, εύχομαι και άλλοι ασθενείς να μιλήσουν ανοιχτά για το δικό τους βίωμα, και ο υπόλοιπος κόσμος να κατανοήσει καλύτερα αυτήν τη σπάνια, κι ακόμη σχετικά άγνωστη, πάθηση.
Χριστίνα